او باید در هر لحظه و هر آن در حوادث، برنامه‌ها و رخدادها حضور داشته باشد. اگر حرفه ای باشند نمی‌توانید آن‌ها را به سادگی بخرید، چراکه قلمشان برای مردم می‌نویسد. اهل غیبت و تهمت و دورویی نیستند و تا به کشف حقیقت پی نبرند دست به قلم نمی‌شوند.
پایگاه خبری جامعه خبر نوشت: خبرنگاران حرفه ای که تعداد آن‌ها هم در کشور بسیار کم است بیشتر در خبرگزاری‌ها و برخی روزنامه‌ها و سایت‌های خبری فعال هستند، اما با این همه سختی کار واقعا آن‌ها چقدر دستمزد و حقوق می‌گیرند؟
به عنوان خبرنگاری که در روزنامه و خبرگزاری، سایت خبری و مجلات کشور به عنوان خبرنگار و دبیر و سردبیر فعال بوده و هستم باید بگویم که وضعیت معیشت بسیاری از همکارانم حتی در حد یک کارگر هم نیست.
خبرنگارانی که در خبرگزاری‌ها فعالیت می‌کنند میانگین حقوقی بین یک میلیون تا 1.5 میلیون تومان دریافت می‌کنند. البته برخی خبرگزاری‌های منتسب به دستگاه‌های دولتی حقوق حدود 1.8 تا 2 میلیون هم پرداخت می‌کنند که تعداد آن رسانه‌ها هم کم است.
نکته قابل تامل اینکه برخی رسانه‌ها که در جایگاه مثلا خبرگزاری از رنکینگ تک رقمی الکسا هم برخوردارند، به خبرنگاران خود 500 تا 600 هزار تومان می‌پردازند که این رفتار را می‌توان به یک جنایت حرفه ای تشبیه کرد. حتی برخی شهرستان‌ها خبر از حقوق‌های 400 هزارتومانی داده اند!
نکته دیگر اینکه خبرنگار در برخی خبرگزاری‌ها و سایت‌های خبری باید به ازای دریافت همان یک میلیون تومان روزانه 4 تا 5 خبر تولیدی ارائه کرده و در طول ماه بیش از 20 گزارش و مصاحبه مشروح انجام دهد.
البته این مشکل و چالش در روزنامه‌ها و مجلات هم دیده می‌شود. هر چند گروهی از خبرنگاران خبرگزاری‌ها معتقدند خبرنگاران روزنامه‌ها کار سبک تری دارند. این افراد می‌گویند خبرنگار روزنامه زحمت پوشش برنامه در ساعت 5 یا 6 صبح یا در ظهر تابستان را ندارد و متن خبر را از خبرگزاری‌ها می‌تواند اقتباس کند. گاهی هم دیده شده به راحتی به نام خودشان ثبت می‌کنند.
حتی دیده شده برخی خبرنگاران روزنامه‌ها گزارش تولیدی یک خبرنگار خبرگزاری را به نام خودش با کمی‌تغییر منتشر کرده و حتی در تیتر یک روزنامه قرارداده است. (بسیار کم است)
برخی از همکاران خبرگزاری‌ها و سایت‌های خبری می‌گویند خبرنگاران روزنامه‌ها شاید هفته‌ای چند صفحه یا روزی یک صفحه روزنامه داشته باشند که معمولا 50 درصد آن را خبر یا تبلیغات پر می‌کند و تنها کار خبرنگار یک روزنامه تهیه یک گزارش کوتاه یا بلند یا یک مصاحبه مشروح است! و آخر ماه هم تقریبا همان حقوق خبرنگار خبرگزاری را دریافت می‌کنند و این عدالت نیست.
متاسفانه به دلیل اینکه روزنامه نگاران و خبرنگاران کشور صنف واحدی ندارند و معمولا گروه‌های سیاسی اقدام به ایجاد صنف‌های خبری کرده اند حمایت واحدی از خبرنگاران و روزنامه نگاران نمی‌شود. برای همین میزان حقوق و دستمزد خبرنگار برخلاف سایر کشورها بر اساس حداقل حقوق دستمزد کارگر در کشور محاسبه می‌شود.
حتی در سال‌های اخیر رسانه‌ها اقدام زشتی را در پیش گرفته اند و آن اینکه از خبرنگار کار می‌کشند و پس از یک ماه می‌گویند ببخشید مورد رضایت نبود و حتی حقوق آن ماه را هم پرداخت نمی‌کنند.
اگر نیم نگاهی به آگهی‌های کانال کاریابی رسانه @karyabirasaneh بیندازید می‌بینید که نرخ حقوق و دستمزد یک خبرنگار در کشور چقدر است. حتی می‌توانید دریابید که چگونه صاحب کار آگهی می‌دهد؟!حالا تصور کنید یک خبرنگار با حداکثر حقوق 1.200 میلیون تومان چگونه باید یک زندگی و خانواده دو یا سه و چهار نفره را مدیریت کند؟ آیا ممکن نیست خبرنگار ناخواسته به سمت پذیرش انواع کارت‌های هدیه از سوی دستگاه‌ها و نهادهای دولتی و غیر دولتی برود؟ آیا ممکن نیست خبرنگار از کار رسانه‌اش کم بگذارد و مشغول مدیریت ستادهای خبری یا پروژه‌های رسانه ای برای کسب درآمد بیشتر شود؟
تمام این آسیب‌ها حرفه خبرنگاری را تهدید می‌کنند اما چون اکثر رسانه‌های کشور دولتی یا شبه دولتی هستند برده داری خبرنگاران را انتخاب کرده اند و به هیچ عنوان زیر بار افزایش دستمزدها نمی‌روند. گروهی از رسانه‌های دولتی و شبه دولتی به راحتی با برچسب سیاسی بودن خبرنگار، دیدگاه‌های خبرنگار، قلم و نگرش او یا اینکه خبرنگار نباید حقایق را بنویسد و یا فلان سازمان را که طرف قرارداد با فلان رسانه است نباید نقد کند و...، خبرنگار را اخراج می‌کنند و این مهم‌ترین دلیل ناامنی شغلی در این حرفه است.
به راحتی می‌توانم ده‌ها مثال و نمونه معرفی کنم که خبرنگاران سالم و حرفه ای به آسانی از رسانه‌ها اخراج شدند چون منافع رسانه در خطر بوده است.اما این همه داستان نیست و اگر بخواهم تنها بخشی از وضعیت رسانه‌های کشور را بازگو کنم باید به حال رکن چهارم دمکراسی کشور مراسم ختم گرفت. پس به همین بسنده می‌کنم که ای مردم ایران بدانید و آگاه باشید که خبرنگاران کشور وضع و حال خوبی ندارند. و این حال بد تاثیر نامطلوبی بر جامعه رسانه و تعهداتی که دارد می‌گذارد.
خبرنگاری که حقوق کم دارد، تن خواه برای امور خبرنگاری ندارد، هزینه سفر به او نمی‌دهند، فقط ماموریت با پول دولتی مجاز است برود (البته روسا در اولویت هستند)، اغلب مواقع هزینه ایاب و ذهاب خبرنگاری‌اش را پرداخت نمی‌کنند و گاهی بیمه هم ندارد می‌تواند خبرنگاری مستقل باشد؟ می‌تواند درست فکر کند و در متن جامعه و شهر به شهر حرکت داشته باشد؟
انتهای پیام/د
