استقلال و پرسپولیس دوشنبه در شهرآوردی دیگر به مصاف هم می روند تا برگی دیگر از تاریخچه ۵۲ ساله این رقابت ورق بخورد.
بازی این دو تیم بواسطه طرفداران چند ده میلیونی شان شهرتی فراتر از ایران و آسیا یافته و یکی از مهمترین شهرآورد های دنیای مستطیل سبز محسوب می شود. چنین آوازه بلندی ملزوماتی را می طلبد که بواسطه بهره گیری درست از آن ، منافع مادی ومعنوی مناسبی از محل این مسابقه حاصل شود اما در تمام این سالها اصل مسابقه زیر سایه حواشی و مسائل پیرامونی آن گم شده و کمتر پیش آمده است تا شاهد یک رقابت واقعی و در استاندارد های جهانی باشیم.
وقتی صحبت از دیدار استقلال و پرسپولیس می شود ذهن ها به سرعت به سمت بازی های بزرگ باشگاهی در دنیا مثل الکلاسیکو ، یا دربی میلان - اینتر ، لیورپول - منچستر ، بایرن مونیخ - دورتموند و چندین مورد مشابه دیگر کشیده می شود اما به جرات می توان گفت حتی یک نمونه خارجی هم مشکلاتی مشابه با ما ندارند.
نمیدانم اولین بار چه کسی بیانیه نویسی را در فوتبال ایران رواج داد اما خدا خیرش ندهد که این بساط را براه انداخت! بیانیه نویس ها البته از فضا نیامده اند آنها میرزا بنویس های متصل به مدیران باشگاه های ما هستند . متصدیان جنگ سرد که مدتها پیش از آغاز مسابقه به مصاف رقیب رفته و با واژه هایی هوادار فریب و رفتار هایی پوپولیستی سعی می کنند بیش از پیش در هیاهوی عجیب هواداری ها خودنمایی کنند.
آنها از یک مسابقه فوتبال چنان هیولای مهیب و ترسناکی می سازند که مربی و بازیکن با دست و دل لرزان راهی میدان کارزار می شود چرا که شکست در این دیدار حیثیتی بهمنزله نابودی و فرو ریختن کاخ رویا های ایشان تلقی می شود. این امر کیفیت یک مسابقه ظاهرا در حد جهانی را تا بازی های محلی تنزل می دهد.
در بیرون از زمین اما رقابت و جنگی تمام عیار بین مدیران تیم ها جریان دارد. هر دو بدنبال اثبات خود به هواداران خودی مشغول اتهام زنی به رقیب و جدال کلامی اند بی آنکه به این بیاندیشند که گفتمان کودکانه و دور از شان و بزرگی و نام باشگاه شان تاثیرات مخربی بر جامعه هواداری فوتبال خواهد گذاشت. شکاف عمیق ایجاد شده بین طرفداران دو تیم حاصل چنین رویکرد غلطی بوده است.
فحاشی هایی که در فضای مجازی بازتاب پیدا می کند محصول ندانم کاری همین افراد است. آنها برای بیشتر دیده شدن خودشان حاضرند شان و جایگاه یک مدیر ارشد در باشگاهی با شهرت جهانی را تا اندازه یک طرفدار تیفوسی بی منطق که نگاهی احساسی به مسائل دارد پائین آورده و وارد مباحثی شوند که منجر به درگیری های لفظی و حتی فیزیکی بین هواداران عمدتا کم سن و سال شده و آنها ها را به جان هم می اندازند.
هیچ کس هم تذکری به این اختلاف افکنی ها نمی دهد. شاید پشت این رفتار ها هدفی شوم و پلید پنهان شده باشد وگرنه چگونه می توان نشست و سر و کله زدن و فحش و فضاحت طرفین دعوا را دید و فقط تماشا کرد؟! این رفتار ها نه تنها با روح ورزش همخوانی ندارد که زیبایی های آن را هم از بین می برد. لطفا این بازی های بچه گانه را تمام کنید تا شهر آورد بزرگ ما هم لذت و شیرینی اش را به فوتبالدوستان ایران و سراسر دنیا هدیه دهد.
انتهای پیام/د
