به گزارش سبزوارنیوز ، ایشان که به حق از هنرمندان ناآشنا در حوزه هنرهای میراثی کشورمان هستند و هنوز هم با توجه به ضعف جسمانی، دستی در هنرهای بومی و محلی قدیمیترین سکونتگاه ایرانیان دارند، از همشهریان، هموطنان و همهی فارسی زبانان جهان خواست برای بسط صلح و مهربانی تلاش نمایند.
در جریان آخرین گفتوگوی اختصاصی با خانم صفاری بود که این مطلب را بر زبان راند و هرچه سعی کردیم حرفی بزنیم تا چیزی گفته باشیم، باز دیدیم این جمله خودش گویای هزار حرف ناگفته است «خدا را چه دیدی؛ شاید در آینده کسی پیدا شود و این همه فرهنگ ملموس و معنوی شهرمان را ارجی بگذارد و یک قرب خاص برایش درنظر بگیرد و در زنده نگه داشتن این آثار ویژه همت کند».
جدا کردن صحبتهای دقیق و کارشناسانهی ایشان اصلا ساده نیست و اگر دقیقا عین عبارات را اینجا بیاورم شاید شور عشق و شیدایی این بانوی اصیل را با هم شنیده باشیم:
آی مردم این منم! در این سن تا زمانی که زنده باشم کار میکنم جدای از اینکه مریض هستم کار، مرا زنده نگه میدارد، بخدا با این وضع اقتصادی که همه در جریان هستند و احتیاج نیست تا من در این خصوص بگویم. اگر من این کار را (حفظ و ثبت غذاهای اختصاصی منطقه سبزوار) انجام میدهم شاید هر غذا به اندازهی حقوق یک ماه خانوادهام باشد؛ اما بازهم خدا میدانم که ما رو دوست داره و انگار پر از برکت میکند این سفره را...
انتهای پیام/د
