پس از آنکه هیئات استان یزد برگزاری هرگونه مراسمی را بخاطر شیوع ویروس منحوس کرونا در محرم امسال لغو کردند، سیل خبرهای ضدونقیض از هر سوی کشور روان شده و شاهد بودیم این موضوع به یک «ترند» پرطرفدار تبدیل شد.
حالا اما برخی از افراد که به نوعی با موضوع عزاداری رابطه ای فراتر از عزاداری برقرار کرده اند و این مسأله که عدم برگزاری چنین ضیافتی صدمات جبران ناپذیری به محبوبیت آنها وارد خواهد کرد، چرا که دیگر چنین برنامه هایی از حس و حال عزاداری خارج شده و شبیه ضیافتی سیاسی و لاکچری مبدل شده است.
دوستان ستایشگر (واژه پیشنهادی فرهنگستان زبان و ادب فارسی) طی سال های اخیر از فرصت این عزاداری های ظاهری، به ترویج منویات جناحی خاص بهره می برند، موضوعی که بارها و بارها با تذکر و گاه شکایت برخی نهادها نیز مواجه شده است.
بنابراین چنانچه امروز باوجود حساسیت های بهداشتی و الزام مجریان دولت و نظام به رعایت پروتکل های بهداشتی، برخی دوستان به برگزاری بی قید و شرط این مراسم تأکید می کنند باید جهت اطلاع ایشان به چند نکته اشاره نماییم.
نخست اینکه بیشترین نذورات در این ماه، متوجه اطعام عزاداران حسینی است. اغلب مستمندان و بخش اعظمی از جامعه را «چه بخواهیم و چه نخواهیم» این عده تشکیل می دهند و در این ماه (براساس آمار موجود) اطعام مستمندان با استقبال و البته با کمترین منتی انجام می شود.
دوم وسعت بی حد و حصر جمعیت معتقد به این مراسم در کشور است که دیگر دولتی و غیر دولتی و جناح خاصی از سیاسیون، صنعتگر و کارگر، مردان و زنان و خلاصه تمامی اقشار را شامل می شود.
سوم مراسم خاص این ایام است که دستجات عزادار نفس به نفس می شوند و آلات و وسایل مورد استفاده است که هر کسی سعی می کند برای ادای ارادت خود با دست به دست کردن برخی از این وسایل، تماس های بسیاری برقرار می شود.
حال با چنین پیش فرض هایی که موجود است آیا برگزاری مراسم به نفع عموم مردم است یا خیر، پرسشی است که باید پاسخ روشنی برای آن جست وجو کرد.
از یک طرف نذورات این ایام بر اساس یک برنامه همه ساله باید از دوش نذرکنندگان از دوش برداشته شود و از طرف دیگر رساندن آن به دست کسانی است که بر اساس سنت وقف باید دریافت کننده باشند.
حالا یک اظهارنظر نه چندان جالب از سوی افرادی که بیشترین درآمد خود را از این روزهای خاص و به عبارتی «ایام الله» تحصیل می کنند، ناشی از هر موضوعی باشد، نشان دهنده عدم شناخت از عباراتی است که در بیان مسایل خود استفاده می کنند.
چه بسا اگر این اشراف و آگاهی وجود داشته باشد، دیگر نباید نگران بود که چه سرنوشتی برای برگزارکنندگان و تصمیم گیرندگان در این حوزه حضور دارند، باید رقم بزنند اما ناگفته پیداست با وجود سرعت غیرقابل انکار هر پیامی در جامعه بد نیست آگاهان این موضوع، توجه داشته باشند و دقت نظر بیشتری به خرج دهند.
اینکه ره یافت چنین تصمیمی چه می تواند باشد، اینجا مطرح نیست بلکه باید توجه داشته باشند، امسال و استثنائا در این اوضاع و احوال نباید حرفی زده شود که جمع کردن تبعات آن تقریبا غیرممکن و حادثه ساز خواهد بود.
انتهای پیام/د
