به طوری که از این جهت، ارسطو فیلسوف بزرگ باستانی، زبان یا نطق و بیان را فصل ممیز انسان از حیوان دانسته و انسان را به حیوان ناطق تفریف کرده است.
و در عصر جدید لودویگ ویتگنشتاین فیلسوف معاصر همان مضمون را به عبارتی ظریف تر ارایه داده و گفته است که اساسا تفکر جز زبان نیست، یعنی لفظ و معنی با هم برابرند و زبان و اندیشه با هم وحدت و تلازم دارند.
یا به عبارت دیگر وسعت و گستره فهم و فکر یک نفر به میزان الفاظ و اصطلاحات و تعبیراتی است که در گنجینه واژگانی خود دارد! درست به خلاف قول ادبا ،حکما و عرفا ما که در معانی بیان - مثل حکیم انوری- می گفتند :
در جهانی و از جهان بیشی
همچو " معنی" که در " بیان" باشد
یا شیخ شبستر که گفته است : معانی هرگز اندر حرف ناید
که بحر قلزم اندر ظرف ناید
یا حتی علمای علم اصول که در بحث طلب و اراده و دلالت الفاظ به نوعی دیگر وارد همین مقولات عقلانی شده اند.
پروفسور حسن امین
انتهای پیام/د