آنهایی که در تهران و شلوغی های این شهر سال ها زندگی کرده اند، تصور اینکه یک روز بیدار شوند و ببینند در یک روز کاری، خیابان ها خلوت است، ترددی صورت نمی گیرد، همان اندازه عجیب و غیرقابل باور بوده است که حالا تصوری جز این داشته باشند. اما این اتفاق همین چند ماه قبل رخ داد و شیوع ویروس کرونا این رنگ خلوت و سکون را به روی تهران پاشید و پایتخت و خیابان هایش، خالی از تردد شد و خیابان های شهر برای مدتی خالی از رفت و آمدهای مردم شد.
اما حالا که هنوز هم کرونا باشد و نباشد. فرض کنیم امروز سحرخیز شده و صبح زودتر از همیشه و دیگر روزها از خواب بیدار شده اید و وقت کافی برای انجام هر برنامه ای دارید. برای خرید نان هوس می کنید از بالاترین نقطه شهر، نان بخرید! بیرون می روید، نانوا می گوید: امروز مهمان شده اید و این نان رایگان توزیع می شود چون یک نفر نذر کرده و تمام نان امروز مرا از قبل خریده است تا رایگان با خواندن فاتحه ای برای پدر و مادر نذرکننده، کافی است شما «خدابیامرزی» بدهید. خب شما هم می گویید: خدا پدرو مادرش را بیامرزد.
شما جزو کدام دسته هستید؟ خوشحال می شوید و از او تشکر می کنید و آن روز را روز شانس خودتان تلقی می کنید یا خیر!؟ تازه مشکوک می شوید و زیر لب مثل این حقیر چندتا لیچار هم می گویی و زمزمه می کنی:
هه! که اگر نذر داره چرا نیومده جنوب شهر از این کارها بکنه!؟ اومده شمال شهر که دست همه شون به جیب مبارکشون می رسه!؟
نه اینکه واقعا چنین چیزی گفته شود! گفتم آدمیزاد است دیگر... اما به مغازه می روی تا چند قالب کره و مربا بگیری، سوپرمارکت هم چنین بگوید، پمپ بنزین بروی و از قیمت بنزین حیرت زده شوی!
بنگاه املاک سرکوچه شما قیمت ها را (نه با احتساب حذف چهار صفر)، بلکه واقعی آن قدر پایین آورده باشد. به طوری که دیگر باور نکنی بیدار هستی و همه چیز را ناگهان به خواب قبل از اذان صبح، مرتبط بدانی و...
این جور وقت ها چون کسی تجربه اش را نداشته است، واکنش ها دیدنی خواهد بود. پس شما هم حق دارید وقتی چهل سال دم به دقیقه یا سوژه ای همیشه برقرار، مثل افزایش قیمت و تورم زندگی مسالمت آمیز خودت را وفق داده ای، حالا چرا که نه! کلا سعی می کنی با این وضعیت پیش آمده کنار بیایی.
اما به راستی چه شد که شبیه خواب نماها امروز و در ویرانی اعتماد و بدبینی و فساد فراوان در دستگاههای مختلف، این حکایت را نقل می کنم، به راستی این خواب و رویاست یا این که شما هم شبیه من که زیاد همچون شما نمی دانم، خبردار شده اید که دارد اتفاقات خوبی می افتد!؟
اگر مثل من فکر کنید که خب قضیه حل شده است و می گذارم ادامه این داستان را به موقع خودش، درباره این موضوع مفصل حرف خواهم زد. چیزی که انصافا چه بخواهی چه نخواهی سرانجام رخ خواهد داد.
با نگاهی به اقدامات پیشگیرانه و اصرار قوه قضائیه در برخورد قاطعانه با پدیده فساد و همچنین بازگشت قوه مقننه کشورمان به موضوع اصلی و شرح وظیفه بنیادین و همچنین بررسی همه جانبه مشکلات معیشت خانوارهای ایرانی، نویسنده را به سال ۱۳۶۷ و پذیرش قطعنامه ۵۹۸ شورای امنیت از سوی جمهوری اسلامی ایران و خاتمه جنگ تحمیلی برد.
در آن سال اگرچه امام (ره) آن را به نوشیدن جام زهر تعبیر کردند اما در عمل و در بحث اقتصادی تکان ناگهانی و بسیار شدید برای بازارسرمایه کشور به همراه داشت.
در آن سال افول قیمت ها به حدی بود که از گوشه و کنار شنیده می شد هر روز تعداد زیادی از محتکران و گرانفروشان یکی پس از دیگری براثر عارضه و ایست قلبی، سینه خیز اما پرشتاب به دیار باقی شتافته اند.
بنابراین هر تغییری در چنین سطوحی عوارضی از این دست را نیز به همراه خواهد داشت. اگرچه در آن زمان هم تعدادی ساز مخالف خود را می زدند، اکنون نیز همین اتفاق می افتد. به خوبی به یاد دارم که به امام (ره) مستقیم و غیرمستقیم در قالبی محترمانه معترض می شدند که آقا چرا پذیرفتید و در شهادت را به روی آنها بسته ای!
اما به راستی این آمادگی وجود دارد که اگر ناگهان قیمت دلار ناگهانی پایین آمد، بهای نفت و طلا و ارزهای مختلف نیز چنین شدند و اساسا شما فکر کنید اتفاقی رخ بدهد و قیمت ها در سراشیبی غیرقابل باوری قرار گیرد، واکنش ها به این موضوع چگونه خواهد بود؟
اینکه سازوکار مناسبی برای نظارت دقیق و شفاف تاکنون وجود نداشته، تردیدی نداریم. اینکه مدیران تا امروز پاشنه آشیل اقتصاد و سیاست بوده اند هم شکی نیست اما آیا با این لشکر عادت کرده به فضای رخوت و جماد، می شود منتظر آن روز بود که شادابی و نشاط را به مردم تزریق کرد، این پرسشی کلیدی است که احتمالا رنگ آن بنفش نخواهد بود! یا آبی است یا قرمز!
چه بسیارند مدیرانی که درز یک سری خبرها از سوی بخصوص نزدیکان و زیرمجموعه هایشان و حتی روابط عمومی نهادها و سازمان های متبوع شان به ناگاه به صرافت می افتند و برای حفظ بقای مدیریت شان امتیازات بسیاری را به این و آن می بخشند تا حفظ کنند خودشان را.
به تعبیر و بیان ریاست قوه قضائیه سایه هایی قدرتمند نظم ویژه ای را به تحرکات خود داده اند تا کمتر آسیبی متوجه مطامع شان شود.
به واقع باور داریم که هیچ تحریم و هیچ فشاری قادر نیست عزم و اراده مان را به ستوه آورد. مگر اینکه ردپای خودمان در آن باشد. تهدید ها بهترین فرصت برای کسب امتیازها بوده اند و این را در شعار بسیاری از بزرگان دیده ایم و شنیده ایم.
سه یا چهار دهه است که منتظر بوده ایم و با رها کردن اقتدار و توانایی های ذاتی و استعدادهای خودمان، تنها با دست برده به دعا و ختم انعام ها در سفارت های این و آن، روضه شکوه و عزت ایرانی را سرداده ایم و برایمان قصه ها گفته اند و تعزیه ای از شور ملی برایمان نقل کرده اند.
حالا وقت بازگشت است و رسیدن دوباره ...
